Święta Anna – żona św. Joachima, matka Maryi, babcia Jezusa. Wiadomości o niej pochodzą jedynie z wczesnochrześcijańskich apokryfów. „Protoewangelia Jakuba”, napisana około 150 roku podaje, że Anna wywodziła się z rodu Dawida i mieszkała w Betlejem. Od swoich pobożnych i cnotliwych rodziców otrzymała staranne wychowanie. Wyszła za mąż za Joachima, zamożnego młodzieńca z Nazaretu. Małżeństwo było przykładne, a małżonkowie pobożni i ofiarni. Do pełnego szczęścia brakowało im jednak potomstwa, co w kulturze żydowskiej było uznawane za karę Bożą. Małżonkowie przez wiele lat z nadzieją modlili się o dziecko i cierpliwie znosili swoje nieszczęście oraz upokorzenia doznawane od ludzi. Bóg wysłuchał ich próśb, a anioł oznajmił św. Annie i jej mężowi, że mimo późnego wieku zostaną rodzicami. W podziękowaniu za dar potomstwa rodzice ofiarowali Bogu swoją jedynaczkę i oddali ją na służbę do świątyni jerozolimskiej. Po śmierci męża św. Anna zamieszkała z córką i jej rodziną w Nazarecie, gdzie dożyła późnej starości.

Kult św. Anny pojawił się ok. IV wieku i rozszerzał wraz z wzrastającą czcią dla Najświętszej Marii Panny. Na Wschodzie jej święto obchodzone jest od VIII wieku. Z tego samego czasu pochodzą najstarsze znane wizerunki Świętej.

Anna – imię pochodzące od hebrajskiego słowa hannah – łaska, wdzięk.
Ikonografia: Święta przedstawiana jest zazwyczaj z córką, którą uczy czytać, lub jako św. Anna Samotrzeć – z Marią i małym Jezusem. Atrybuty św. Anny to palec na ustach (oznacza on pokorę i cichość), księga, lilia.
Patronat: szczęśliwe małżeństwa, położnice, matki, wdowy, ubogie robotnice, górnicy z kopalni złota, młynarze, powroźnicy i żeglarze, diecezja opolska, Hanower, Pińczów.
26 lipca przypada także wspomnienie św. Joachima.
Świętą Annę przedstawiają drzeworyty: S/155/3/MT, 39984 MEK, MPE-244.

Justyna Masłowiec