Wincenty Ferreriusz (ok. 1350-1419) hiszpański dominikanin, kaznodzieja. Żył w czasach niezwykle trudnych dla Kościoła rozdartego wielką schizmą zachodnią. Wincenty opowiedział się po stronie antypapieży. Był nawet spowiednikiem Benedykta XIII, ale gdy zrozumiał, że dobro Kościoła wymaga powrotu do jedności papiestwa, starał się namówić go do rezygnacji.

Przez wiele lat życia zakonnego Ferreriusz uczył filozofii i teologii, później sprawował różne funkcje kościelne i zajmował się sprawami państwowymi. Według legendy powołanie do głoszenia Ewangelii święty otrzymał w cudowny sposób. Podczas ciężkiej choroby ukazał mu się Jezus Chrystus, który uzdrowił go i dał polecenie ruszenia w świat, by głosić Słowo różnym narodom. Odtąd św. Wincenty poświęcił się z oddaniem wędrownemu kaznodziejstwu. W ciągu dwudziestu lat wędrówek misyjnych nauczał m.in. w Hiszpanii, Francji i Włoszech. Słuchaczy zachęcał do nawrócenia i pokuty w obliczu zbliżającego się Sądu Ostatecznego. Był charyzmatycznym kaznodzieją. Jego żarliwe kazania gromadziły rzesze ludzi żywo reagujących na jego słowa. Potrafił wzruszać, budzić skruchę i przekonywać. Miał dar języków i przepowiadania przyszłości, oraz moc czynienia cudów – wskrzeszał umarłych, rozmnażał chleb i uzdrawiał chorych. W 1458 roku, 39 lat po śmierci, został kanonizowany.

Wincenty, imię męskie pochodzenia łacińskiego od vincere – zwyciężać.
Ikonografia: przedstawiany najczęściej w habicie dominikańskim w otoczeniu słuchaczy, chorych, innowierców. Jego atrybutami są skrzydła, trąba, płomień, księga.
Patronat: dobre małżeństwo, dobra śmierć, budowniczowie, murarze, przetwórcy ołowiu, Walencja, Vannes.
W bazie znajduje się drzeworyt przedstawiający jeden z cudów dokonanych przez św. Wincentego, zob. 23687 MEK

Justyna Masłowiec