Mieszczanie muszyńscy zajmowali się rolnictwem, rzemiosłem i handlem. W XV i XVI w. najpoważniejszą rolę pełniło płóciennictwo, a jednym z podstawowych towarów w wymianie handlowej było płótno lniane, które z powodzeniem sprzedawano na Węgry. Pierwszy cech rzemieślniczy w Muszynie powstał w 1597 roku. Miał on charakter cechu zbiorowego zrzeszającego przedstawicieli wszystkich rzemiosł, zapewne z uwagi na nieliczne grono muszyńskich rzemieślników. Później powstawały osobne organizacje dla poszczególnych branż, ale z uwagi na częste okresy dekoniunktury gospodarczej ich istnienie nie było ustabilizowane. Dobry czas dla rzemieślników nastąpił w ostatnich dekadach XVII wieku. Wtedy też odrodziło się muszyńskie płóciennictwo, a zajmujący się nim majstrowie, najliczniejsi wówczas w miasteczku, w pierwszych latach następnego stulecia doczekali się własnej organizacji cechowej. Liczne źródła wskazują, że w XVIII w. płóciennictwo było dominującym rzemiosłem w Muszynie. Do 1770 r., kiedy okolice Muszyny zagarnęła Austria, w Muszynie działały cztery cechy, w tym płócienniczy. Jak silnie było rozwinięte to rzemiosło, świadczy fakt, że jeszcze sto lat później tkacze stanowili najliczniejszą grupę zawodową. W spisie z połowy 1870 roku w ogólnej liczbie 54 nazwisk, 25 osób zajmowało się tkactwem. Handel wyprodukowanymi towarami odbywał się podczas poniedziałkowych targów oraz dorocznych jarmarków. Miały one charakter lokalny, ale stanowiły ważne miejsce wymiany między miastem, a okolicznymi łemkowskimi wsiami.

W początkach XX w. rzemiosło płóciennicze wyraźnie straciło na znaczeniu wobec rozpowszechniania się coraz tańszych i łatwiej dostępnych materiałów fabrycznych. Podobnie było z innymi rzemiosłami, których praktykowanie przestało być opłacalne. Załamanie się tradycyjnego modelu gospodarki spowodowało odpływ mieszkańców małych miejscowości i wsi do miast. Wyraźny kryzys demograficzny z tym związany nastąpił w Muszynie w latach 1910 – 1921..

Justyna Masłowiec